Ik vertelde tijdens een feestje over ‘ de cao en de lange adem’. Mijn buurmeisje vroeg of dat een nieuwe attractie in de Efteling was. Ik vertelde haar dat het best een spannende attractie is, maar dat je nooit weet of je er aan het einde uitkomt. Ze zei wijs dat ze er dan niet in wilde.
Een CAO sluiten is een traject van onderhandelen, soms moeizaam onderhandelen zoals deze laatste cao. Daarover schreef ik al eerder. Als werkgevers hebben we wel veel vernieuwingspunten kunnen bereiken. De vakbonden zijn minder blij met de bereikte resultaten.
Als die cao eenmaal is gesloten begint het eigenlijk pas. Zaken die in het akkoord zo simpel lijken vragen in de tekst toch wat meer uitleg. De nieuwe loontabel bijvoorbeeld; de jeugdlonen worden afgeleid van trede 1 in plaats van trede 0. We willen meer jeugd aantrekken en ze beter belonen! Maar wat is het uitgangspunt? Daarover kan nogal verschillend worden gedacht blijkt in de praktijk. Datzelfde geldt voor de eenmalige uitkering van 300 euro. Hoe moet je dit toepassen bij parttimers, oproepkrachten, iemand die ziek was of langdurig met verlof?
Vragen waarop – ik weet dat het eigenwijs klinkt - we bij de NBOV vaak het antwoord wel weten. Wij hebben immers een team van mensen die dagelijks werken met de cao en de systematiek erachter kennen. Maar ook hier komt het er weer op aan om anderen te overtuigen.
Om een lang verhaal heel kort te maken: het cao boekje komt er echt aan. Nadat de tekst is vastgesteld en de cao door het ministerie algemeen verbindend is verklaard. Dat duurt een maand of twee dus we moeten nog even geduld hebben. Maar we komen er wel uit!
